Nicole

Dit ben ik!

Nicole, 35 jaar en woonachtig in het mooie Brabantse Tilburg. Gelukkig getrouwd met mijn man Stefan. Wij hebben twee hele lieve kinderen Levi (11) en Vikki (8) en een schattig wit maltezerleeuwtje Rakker.

Ik vind het leuk om bezig te zijn met onder andere zelfbewustzijn, persoonlijke ontwikkeling en fotografie. In mijn vrije tijd lees ik graag, luister ik naar (en dans ik op) muziek, doe ik aan yoga en ga ik graag wandelen in de natuur. Om mijn hoofd leeg te maken of juist gezellig samen met mijn gezin. In de vakanties gaan we vaak op zoek naar de mooiste plekjes. Bij voorkeur met het zonnetje erbij, in de bergen en bij het water. Een open boek, puur, authentiek, kwetsbaar, praatgraag, vol levenslust, temperamentvol en perfectionistisch zijn kenmerkend voor mij. 

Toen ik in januari 2019 naar aanleiding van het bevolkingsonderzoek de diagnose baarmoederhalskanker kreeg ben ik begonnen met bloggen. Buiten dat schrijven voor mij heel therapeutisch werkt, vind ik het ook fijn om te doen. Hier ben ik sindsdien dan ook niet meer mee gestopt. 

Ik kon zelf toendertijd niet veel (niet-dood) ervaringen, informatie en foto's van lotgenoten vinden, over wat me te wachten zou kunnen staan en hoe zij zichzelf op de been hielden tijdens en na zo'n "life changing event". Dus voelde het bloggen voor mij als roeping.

Het voelde heel natuurlijk en ging me goed af. Het delen van mijn verhaal en daarmee mezelf nuttig kunnen maken, wat voor mij ook heel belangrijk was in die periode. Het in staat zijn om op die voor mij makkelijke manier, toch andere te kunnen helpen die in hetzelfde schuitje zitten of juist niet.

Vrouwen aanmoedigen om ook zonder klachten toch op die uitnodiging van het bevolkingsonderzoek in te gaan. Bij klachten tijdig zelf om een uitstrijkje te vragen, desnoods een zelftest aanvragen om thuis te doen. Niet om iemand bang te maken maar wel met beide benen op de grond te zetten. Want ook ik dacht "dat is een ver-van-mijn-bed-show". Je hebt tenslotte maar één leven, dus daar moet je zuinig op zijn. Liever vaker een loos alarm dan één keer te laat. 

Het voelt fijn om jullie mee te nemen in mijn leven tijdens en na kanker. Het hebben van een urinestoma, ten gevolge van een recidief (terugkeer van kanker) een jaar na de eerste diagnose. Om te laten zien hoe ik omga met alle gevoelens en emoties en alles wat daarbij komt kijken. Maar ook om jullie mee te laten genieten van al het moois wat het leven te bieden heeft.

Om te informeren, misschien wel inspireren en vooral veel taboe's te doorbreken. Baarmoederhalskanker en het hebben van een stoma, vooral onder de jongeren, meer bekendheid te geven. Dat het allemaal niets is om je voor te schamen. Net zoals vragen om hulp, praten met een therapeut of psycholoog. Ziek zijn, je rot voelen, verdriet hebben, boos zijn, teleurgesteld zijn maar ook gelukkig zijn als je ziek bent en juist intenser genieten en bewuster leven. Het mag er allemaal zijn. En belangrijker nog, je bent niet alleen! ♥